(nie?)wielkie! czyny

Coraz to większa znieczulica ludzka zaczyna mnie poważnie martwić..
Dlaczego kilka lat temu jak byłem małym dzieckiem było więcej osób, które potrafiły być na tyle odważne, żeby wyciągnąć rękę do drugiego człowieka i pomóc wsiąść do tramwaju kobiecie z wózkiem dziecięcym, przejść przez ulicę starszej osobie czy najzwyczajniej w świecie pomóc komuś, gdy ktoś się przewrócił..

Może to tylko moje odczucia i w latach "szczenięcych" tego nie zauważałem, ale teraz idąc ulicą jest mi po prostu przykro. Spora grupa osób chciałaby pomóc, wyciągnąć rękę do leżącej osoby, ale jednak się wstydzą. Pytanie tylko czego? Odpowiedź jest prosta: reakcji otaczających go osobników. 

Starszy Pan z bardzo niską emeryturą, ubraniem nie wyglądającym na najschludniejsze i do tego z artretyzmem, dla którego wysiłkiem jest już przejście parudziesięciu metrów, wywraca się z reklamówką zakupów. Wszyscy stoją, czekają aż sam sobie poradzi, aż w końcu ktoś podejdzie i pomoże takiej osobie. Reszta osób w danym momencie myśli "Pijany menel, nie będę go ruszać. Doprowadził się do takiego stanu sam, to niech i sam sobie poradzi". No innego wytłumaczenia nie widzę. Co, ucieknie tramwaj? Spóźnisz się na zajęcia czy trening 10 minut, a ta osoba mogła zemdleć i potrzebować natychmiastowej pomocy.

 

Postawmy się w sytuacji przytoczonego tutaj Pana. Jak wiesz Ty i ja, ciężko w kraju o dobrze płatną pracę, co jest równoznaczne z niską emeryturą. Do tego przyrost naturalny jest na coraz to większym deficycie, co nie wróży dobrze przyszłym emerytom. Co, zrobiłoby się przykro? Niestety, ale tak. I to cholernie. Twoje dzieci czy wnuki nie będą chodziły krok w krok za Tobą. Może będą się Tobą opiekować, ale nie będziesz siedzieć cały czas w domu, jeżeli dasz radę przejść jeszcze parę metrów.

Nie chciałbyś otrzymać darmowego uśmiechu i iść w kolejną fazę dnia z myślą, iż zrobiłeś niby mały, ale zarazem duży dla tej osoby uczynek?
Przestańmy oceniać ludzi po okładce, zacznijmy pomagać, a efekty zobaczymy natychmiastowo.

KARMA WRACA!